Een heel goed maatje van me, een ex-collega vanop m'n vakantiewerk, gaat nu een schoonheidsspecialiste worden.
Ze zit nog in haar opleiding en doet in deze periode ook haar examens.
Een tijdje geleden vroeg ze dan ook of ik eens mee wou gaan als proefkonijn.
Ik kreeg een hele lichaamsanalyse (welke soort huid heb ik waar) en een body massage op basis van de conclusies uit de analyse.
Ik zag dat natuurlijk meteen zitten. Een paar dagen later stond ik daar dan. In mijn ondergoed tussen allemaal vrouwen die veel ouder waren dan ik en al duidelijk enkele kinderen hadden gehad. Niet om gemeen te doen ofzo, maar mijn lichaam zag er nog het beste uit.
Nadat mijn vriendin me van kop tot teen bestudeerd had las ze het verdikt voor: littekentjes op de knie, droge ellebogen , .. niets ergs, allemaal dingen die ik zelf ook wist.
Maar dan kwam de institutrice verbeteren.
"Je bent verdorie haar sinaasappelhuid vergeten!"
Al die vrouwen met hun dikke billen en striemen stopten op slag met babbelen. Ik was de eerste in de rij, wat zou ze wel niet over hun zeggen?
WAT? Had dat sprietje van amper 40 kilo daar last van?
Ze kneep eens hard in mijn bil: kijk dat dan!
En met drie kwamen ze kijken, en ze zeiden ' Ooh ja, zo zie je maar dat elk gewicht daar last van kan hebben.' Er knakte iets in me, alsof ik net was aangerand in mijn eerbaarheid ofzo.
Ze gingen verder met de les. En ik kon echt niet meer genieten van de body massage zoals ik had gewild.
Eenmaal thuisgekomen wou ik mijn billen toch ook eens bekijken. Op het eerste zicht zag ik echt niets. Ik kneep eens, nog steeds niets. Een heel hard knijpen: je nu zie ik inderdaad wat putjes.
Ooh please, dat heeft toch echt iedereen? En wanneer ga ik in godsnaam zo hard op mijn billen staan knijpen in het openbaar?
Gelukkig heb ik er geen blijvende psychische letsels aan overgehouden. :D
Wat niet wegneemt dat ik de manier van communiceren totaal ongepast vond. Wie weet zitten er wel mensen tussen met serieuze complexen en dan moet je de minpuntjes toch wat tactischer vermelden vind ik.
