Damn you Murphy!!

Officieel gaat de wet van Murphy als volgt:

Als de kans dat je getroffen wordt door de bliksem 1 op 2 miljoen bedraagt. Dan ben je 100% zeker dat er na 3 miljoen inslagen toch wel één sukkeltje zal zijn die de pech heeft het mee te maken.

In de volksmond vertaalt zich dat als ' What can go wrong, shall go wrong.'

Als er iets fout KAN lopen dan ZAL het ook fout lopen.

En op één of andere manier ben ik deze week telkens die honderste toevallige passant die het oh zo toevallig meemaakt.

Wat is er zoal gebeurd?

Zondag was ik tegen vrienden aan het vertellen dat mijn paraplu misschien wel 25 euro had gekost, maar dat de mijne tenminste al 4 jaar meeging. Wat je niet kan zeggen van goedkope flutparaplu's. In totaal had ik dus minder geld opgedaan dan de vrienden die om de haverklap een nieuwe paraplu nodig hadden.

Maandag begint het te stortregenen. Ik neem mijn paraplu en mijn tas uit mijn auto en ga erdoor.

Plots voel ik een grote weerstand aan mijn paraplu door de wind. De klassieker zou zijn dat mijn paraplu dan besluit om zich 'binnenstebuiten' te keren. Maar neen, mijn rots in de branding plooit niet. Hij blijft braaf in vorm. MAAR, als iets niet plooit, wat doet het dan wel? Juist ja! Breken!

Ineens sta ik met het handvat van mijn paraplu in mijn handen en is het bovenstuk gewoon weg.

Vloekend ga ik achter het verloren stuk aan, ik kan het moeilijk op de straat laten liggen, dat is zwerfvuil, en straks valt er een kind over met zijn fiets.

Doorheen de dikke regendruppels steek ik de straat over en haal ik mijn regenscherm, wanneer ik me buk om het op te rapen valt mijn stagemap uit mijn tas recht op de modderige natte grond.

Zo vlug mogelijk raap ik ze op, ik probeer de regenschade te beperken. Als ik daar langs de kant van de weg zit, al mijn blaadjes te verzamelen en als een gek in mijn tas te proppen, komt er een auto voorbij gereden. De banden maken spatten die op mijn broek terecht komen. Het leek wel een soort scène uit een romantische komedie. Maar de regisseur is vast het romantische deel vergeten in scène te zetten.


Druipnat, met een kapotte paraplu en beschadigde map kom ik thuis. En ik bedenk me dat ik misschien beter niet had gezegd dat ik zo'n dure prachtparaplu had.

Ik wil mijn televisie aanzetten om eens op teletekst te kijken naar de weersvoorspelling voor de rest van de week, kwestie van te weten hoe dringend ik een nieuwe paraplu moet halen.

Uh? TV? Waarom reageer je niet op mijn druk op je 'aan' knop?

Is het de batterij van de afstandsbediening?

Nee, nee, meneer Murphy is gevaarlijk dicht in de buurt. Mijn televisie heeft besloten na tien jaar trouwe dienst de geest te geven. Oei, en had ik zondag ook niet gezegd dat goedkoop ook goed kon zijn, dat duur geen garantie is op beter? Want dat mijn spotgoedkope televisietoestel als sinds mijn plechtige comunie meeging?

Ok, hij was al een tijdje bergaf aan het gaan, maar moest de definitieve laatste adem echt vandaag?

Had hij dat afgesproken met de paraplu ofzo??

Een ding staat vast! Ik poch nooit meer met de superieure kwaliteit van mijn bezittingen! Dat is een vloek!