Dit is de allereerste keer ...

Geschreven op 23/12:

Er zijn ontelbaar veel dingen die we in ons leven ooit een eerste keer doen, en 'eerste keren' zijn meestal wel grote mijlpalen in ons leven.

Het begint al vanbij de geboorte.

Je eerste flesje, je eerste plasje, je eerste stapjes, de eerste keer op het potje, de eerste keer naar school, ..

Allemaal eerste keertjes.

Sommige 'eerste keren' brengen wel de nodige zenuwachtigheid met zich mee.

De eerste keer dat je iemand 'echt' kust, de eerste keer dat je uitgaat, het eerste liefje, ...

Hoe ouder je wordt, hou dramatischer die eerste keren worden.

Want toegeven, je eerste fruitpapje ga je nu toch niet meteen op dezelfde plank zetten als een eerste keer vrijen.


Ik dacht dat ik de ergste 'eerste keren' al achter de rug had.

Tot ik me begon te realiseren dat het als vrouw toch wel aan te raden is eens op controle te gaan bij de gynaecoloog.


Noooo!

Dat zag ik echt niet zitten.

Wie laat zich in godsnaam vrijwillig zo vernederen?

Ik, als diehard seut even vrijwillig inkijk geven in mijn hele huishouden, nee bedankt!

Stukje bij beetje overwonnen alle vriendinnen hun angsten en ondergingen ze een onderzoek.

En ik, als kleine bange eendje, bleef alleen achter.

Hoe zeer ze me ook geruststelden, ik bleef echt enorm bang.

Ze hadden me gezegd dat het soms lang duurt voordat je een afspraak kan krijgen, als je belt in december mag je pas in februari gaan, hadden ze gezegd.

Dus ik belde, in december, in de veronderstelling dat ik de marteling nog lang niet zou moeten ondergaan.

Toen de telefoniste zei ' Dat ik overmorgen mocht komen.' maakte mijn hart een sprong.

Ik heb letterlijk 'Nee nee dat mag niet hoor, ik moet een maand wachten.' gezegd aan de telefoon (stom kieken dat ik ben).

De telefoniste moest lachen, en zei dat in hun kliniek snelle service voorop staat.

Bummer.

Na enige aarzeling heb ik dan toch die stomme snelle afspraak genomen. De korte pijn.

En amper twee dagen later zat ik er dan, in de wachtzaal; totaal niet psychologisch klaar voor zo'n onderzoek.

Ik moest naar het toilet, maar ik durfde niet, ik had er net voor gezorgd dat op vlak van intieme hygiëne alles tiptop in orde was, een toiletbezoek zou dat verstoren.

In mijn hoofd vochten twee stemmetjes tegen elkaar.

'Maar Maaike, alle vrouwen doen het, het is niet erg, er is niks aan, doe niet zo kinderachtig.'

En anderzijds de stem ' Stel u voor dat het pijn doet! Oh nee, in m'n blootje, hoe gênant is dat niet.'

Hoewel het er natuurlijk een hele tijd zat aan te komen voelde het als een donderslag bij heldere hemel toen mijn naam werd afgeroepen.

Gelukkig was het een lieve dame, die veel rekening hield met het feit dat ik zenuwachtig was.

Het onderzoek zelf was geen pretje, het was dik tegen mijn gedacht dat ik me moest uitkleden, de instrumenten voelen koud aan, en het uitstrijkje gaf een licht snijdend gevoel, maar al bij al was het veel minder erg dan alle horror die ik me had voorgesteld.

Je kan het het allerbeste vergelijken met een tandartsbezoek. Voor superfun moet je daar ook niet langs, maar het is het einde van de wereld niet.


Nu vraag je je als lezer misschien af, what the hell? Wat zit die hier nu allemaal te schrijven.

Wel .. ik ben er zeker van dat er nu enkele dames achter hun scherm zitten, met dezelfde twijfels. Gaan / niet gaan, wel bang/niet bang, .. En ik wil die specifieke dames een hart onder de riem steken en hen zeker aanmoedigen toch te gaan. De ideale leeftijd voor een eerste onderzoek zou 21 zijn.


Hou zit het bij jullie? Nog een 'eerste keer' in aantocht? Een eerste keer zwanger, een eerste keer met het vliegtuig op reis? .. Spill it!

En deel gerust jullie ervaringen! Want ik kan zeggen dat ik het weet, als je op voorhand een idee hebt van wat je te wachten staat ben je toch al een tikje geruster dan wanneer je volledig in het duister tast.