Wat als ... je kind zichzelf ondervoedt ?

Zoals jullie wel weten heb ik een zoontje van bijna twee jaar oud.

Al sinds zijn geboorte valt hij in de categorie ' moeilijke eter' . Ofwel at hij niet, ofwel gaf hij over. 

Aanvankelijk bleek een voedingsallergie aan de basis te liggen ( geen soja, geen melk, geen eieren ) en mits een streng dieet was ons 'lastig opdondertje' plots geen huilbaby meer en at hij , ok wel kleine porties, relatief normaal. 


Na verloop van tijd mochten we gaandeweg de allergenen introduceren in z'n voeding en alles verliep op wieltjes. In augustus 2014 werd hij ' genezen' verklaard, was hij uit zijn baby-allergietjes uitgegroeid.

7 maand lang verliep alles prima.

Alles wat andere peuters eten mocht ook Lars hebben, zonder enig probleem.

Maar een maand geleden, Lars woog toen op dat moment 9,2 kilo ( wat niet veel is voor z'n leeftijd, maar begrijpelijk gezien z'n genen) ging alles ineens bergaf.

Plots weigerde hij te eten.

Peuterpuberteit, dachten we, een koppige fase. Hij zou zichzelf vast niet laten verhongeren ( had een kind zichzelf ooit al verhongert? Nee toch? ) 


Maar ... ook koekjes, chocolade en chips liet hij aan z'n neus voorbij gaan. Met Pasen raapte hij alle eitjes netjes op, hij heeft er niet van gegeten. 


Dat vergt van een koppige peuter best wel al veel zelfdiscipline, om al dat lekkers zuiver om een statement te maken aan je voorbij te laten gaan.. 


Dit werd verdacht .. Zeker omdat de paar keertjes dat hij dan iets gegeten heeft opnieuw begon over te geven. 


De weegschaal nam een duik naar beneden, 9 kilo, 8,7 kilo, en dan nu ... 8,5 kilo. 


Ook z'n groei blijft uiteraard achter.


Een bezoek aan de diëtiste bevestigde ons vermoeden, mijn zoon  is ondervoed en dat ligt niet aan ons ...  

Hij neemt op z'n allerbeste dagen 3/4 van de calorieën op die hij eigenlijk nodig heeft om te kunnen groeien en bloeien, en dat zijn dan de topdagen waarvan wij denken dat hij fantastisch flink gegeten heeft.


We kregen langs alle kanten bakken met ( eerlijk gezegd soms ongewenste) tips .

' Eten jullie wel samen ?'

Nee, we zetten hem apart in een hoek alleen met een boterham ....  DEUH, dat we SAMEN eten, dat is zowat de 'basic' van ouderschap dat je samen aan tafel moet zitten.


' Anders moet je hem betrekken bij het koken?'

Zodra het keukentje spelen gedaan is begint het drama ...


Je voelt ook dat mensen je stiekem gaan veroordelen en je verhaal in twijfel trekken.

'Zal vast wel een buikvirus zijn, het doet de ronde.'

Ja, en hij heeft GEEN koorts en is dan zogenaamd al 4 weken ziek en de dokters vinden niks ...

' Eet hij echt NIKS? Dat kan ik niet geloven!'

Tjah, geloof het dan niet eh , de weegschaal liegt er anders niet om...


'Geef je hem genoeg KANS om te eten?'

Neen, ik weiger hem alle voedsel, ik heb een anorexia variant van Munchausen , ik kick erop m'n kind niet te laten eten ... *deuh*


'Ja maar ja, geef je hem dan koeken voor het eten?' 

NEEN, hij krijgt geen koeken voor het eten, en dan nog, zelfs koekjes eet hij niet op, ik zou eerlijk gezegd een gat in de lucht springen moest hij eens een koek verslinden als een halve gek ( en die dan ook binnenhouden)   ... 


'Je overdrijft, hij is gewoon klein want jij bent ook klein, het zit in z'n genen '

Ah bon, ik wist niet dat kotsen na het eten in de genen zat, of vermageren als peuter , en die diëtiste is dan vast ook niet professioneel in haar oordeel? 


Alsof ik een marginaal mens ben die totaal niet weet waarmee ik bezig ben ... 


Ondertussen hebben we een procedure in een universitair ziekenhuis moeten opstarten om de oorzaak te onderzoeken. Want zo kan het niet lang meer verder. 

Gelukkig worden we daar serieus genomen met ons verhaal. Ondertussen zijn er bloedafnames en urinestalen naar het labo en van daaruit wordt er verder gekeken wat er verder moet gebeuren. 


Ik schrijf dit omdat in mijn zoektocht naar oorzaken van dat slechte eetgedrag ik steeds weer hetzelfde tegenkwam 'Dit is normaal voor de leeftijd'

'Als kinderen ouder worden hebben ze minder behoefte aan voeding en gaan ze minder eten... '


Dat zijn berichten die je heel snel op je gemak stellen, en waardoor je een broodnodig ( ha, de woordspeling) bezoek aan een arts zou gaan uitstellen.


Bij deze lieve mama's : 


Maak je je zorgen over je kleine spruit z'n eetpatroon? Beter eens te veel bij een zorgverlener om advies gaan vragen dan een keer te weinig. 



To be continued ....