In september 2014 was ik het totaal beu!
M'n mooie 'droom' , mijn dressing room, m'n kleerkast op kamergrootte zag er helemaal niet glamoureus uit!
Het was één groot rommelkot geworden! Er werd een voorraad pampers bewaard, die daar niet thuis hoort, en een hele hoop handdoeken, die niet in het badkamerkastje pasten, een hoop kleren die ik niet eens graag zie of graag draag, en ga zo maar door, ..
En de badkamer, die zag er ook altijd uit alsof er een bom ontploft was, je kent dat wel, kleren die nog te fris zijn om al in de was te gooien, maar die je bijvoorbeeld enkel in het weekend draagt die daar dus maar wat liggen te slingeren. De stijltang die daar blijft liggen, terwijl je ze maar eens om de 10 dagen ofzo gebruikt.
HA-TE-LIJK .
Ik ben absoluut geen dwangneuroot als het op opruimen en organiseren aankomt . In onze relatie ben IK zelf degene die veel 'nesten' maakt. Want je moet wel nog léven in je huis, en het mag geen militaire kazerne worden waar elk rommeltje zwaar afgestraft wordt. Een beperkte mate van rommeligheid brengt zelf gezelligheid.
Maar toch bekroop er me iets.
Een immens groot gevoel van beklemdheid. Alsof ik nergens kon kijken of ik zag spullen.
Ik begon aan een grote razzia. De ' godfather' van de grote kuis .
Elke kast en lade moest eraan geloven.
Zonder enig gevoel van spijt vlogen massa's kleren, DVD's, make-up, kantoorspullen etc ... de deur uit.
Nu, zoveel maanden verder, heb ik nog niks van die spullen gemist.
Ik zou zelf al eens heel diep moeten nadenken wàt er precies allemaal de deur uitging, zo onwaardevol waren ze voor me.
Tegelijk begon ik, totaal contradictorisch , een wishlist op te stellen.
Veel van de spullen die ik had weg gegooid had ik nooit gewild in de eerste plaats.
Een topje , gekocht zuiver omdat het spotgoedkoop was, maar dat ik vanaf het begin al ongemakkelijk had gevonden. DVD's , die ik door m'n veel te goede geheugen op dat vlak niet meer opnieuw wou zien, want ik wist stuk voor stuk nog hoe het zou gaan en eindigen, ...
Dat zou me niet meer overkomen!
Als ik iets zou aanschaffen zou ik niet één, niet twee, maar wel drie keer diep nadenken of ik het echt wil en of het iets is waar ik langer geniet van ga hebben.
En zo begon ik te denken, wat zijn nu eigenlijk de dingen die ik al langer wil? Maar waar ik tot nu toe een budget voor had?
Een elektrische fiets, een tuinhuis, een mini moestuin, een witte jeansbroek, een abonnement op de krant, ...
Ik kon de afgelopen maanden heel wat leuks bedenken dat ik nog zou willen.
En de consument in mij heeft die dingen daadwerkelijk aangeschaft ook.
Als ik alles optel kom ik eigenlijk aan een groter totaalplaatje dan wanneer ik wel nog een 'losgeslagen' shopper was.
Ik had nochtans verwacht dat m'n minimalistische aha-erlebenis me net centen zou gaan besparen.
En vreemd genoeg voelt het nog steeds alsof ik goed bezig ben op minimalistisch vlak. ( wellicht zijn er nu die-hard minimalisten die zich dood ergeren aan dit artikel)
Want dankzij die fiets ben ik ecologisch beter bezig dan telkens m'n auto te nemen en het kinderzitje achterop is het voor m'n zoon ook leuker dan een autoritje.
Door het tuinhuis is onze garage een stuk minder overweldigend druk en kan de auto met gemak binnen.
De mini moestuin is een projectje waar ik m'n zoontje bij kan betrekken in tegenstelling tot bijvoorbeeld bloggen of rokjes in elkaar stikken en als ik geluk heb krijg ik nog groentjes in de plaats.
Dankzij de witte jeansbroek (gecombineerd met stukken die al al had) heb ik de perfecte feestoutfit voor een communie deze lente ( vroeger zou ik een geheel nieuwe outfit gekocht hebben van kop tot teen, dus dit is al een stuk zuiniger) . Probleem is dan wel dat ik dan niet 'zomaar' een witte broek heb uitgekozen maar meteen eentje van een duurder merk.
En die krant, .. tjah, dat is eigenlijk wel een luxe dingetje, dat geef ik toe. Ik kan even goed het nieuws horen door de radio op te zetten ( tv doe ik 's ochtends liever niet , heel moeilijk voor de kindjes om te begrijpen dat ik naar het nieuws mag kijken maar zij niet van 's ochtends al aan Dora's lippen mogen hangen) .
Dat hele consuminderen is verdikke een pak lastiger dan ik had gedacht.
En nochtans kan ik ondertussen al heel goed dingen loslaten.
Nieuwe lente collecties waar m'n hartje sneller van gaat slaan kan ik laten liggen met de gedachte dat ik al veel gelijkaardigs heb bijvoorbeeld.
EN ook de valkuil van het online windowshoppen trap ik niet meer in. Want naar spulletjes kijken is het jezelf hartstikke moeilijk maken niet te verlangen het te hebben.
Het is duidelijk een proces, waarvan ik zelf niet eens weet wat m'n eigenlijke einddoel nu precies is. ( al weet ik nu al dat totaal NIET shoppen a bridge to far is voor mij)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Geef gerust je mening!
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.